Hey Michiels, do you remember?

Ergens vind ik het toch wel bijzonder dat iemand die schijnbaar behoorlijk zat is nog steeds zo goed kan rocken. Dit dacht ik op het concert van Anouk in Westerpark op 04 juli jl. Waar ik haar alleen al live met twee of drie biertjes heb gespot en verder verdween ze regelmatig achter de coulissen.
Het iets misplaatste gegiechel tussen de liedjes door was wat minder, de pogingen om sexy te zijn hadden ook anders gekund. (Zelfs de jongens fluisterden voorzichtig of ze dat shirt niet gewoon normaal kon doen)
Maar de velen pogingen om het publiek te dissen waren eigenlijk juist wel hilarisch. ‘Guys, klap maar gewoon niet, jullie klappen uit de maat!’
Gelukkig was ze de meeste tijd gewoon lekker aan het zingen waardoor je het allemaal niet zo heel erg doorhad. Bijna alle nummers die ik graag had willen horen kwamen langs.
Zo ook het nummer Michel, wat me ineens weer herinnerde aan de dag waarop het plan om dit concert aan te doen in mijn hoofd ontstond…

Ik was net achttien en ik zou eindelijk naar een groot meerdaags festival gaan. Nien eens naar Lowlands wat jammer maar helaas in mn introductieweek der wereldverbeteraars zou vallen maar naar het Belgische equivalent Rock Werchter wat mogelijk nog veel vetter zou worden en bovendien een betere line up had.
Na even overleg en hard slikken voor de kosten, voor toegang alleen al iets met twee nullen en dan hadden we het nog niet over overvolle campings, het tripje naar het Belgenland en kledingschade door modder) besloot ik gewoon te gaan. Ik ging met een groepje vriendinnetjes en als extra verrassing ging ook een in mijn ogen zeer leuk iemand mee. De tot dan toe bekende line up werd nog eens heel fijn geupdate en ik was twee maanden uitzinnig vrolijk alleen al door de voorpret. Het hielp ook zeker mijn gehate allerlaatste jaar high school door te komen. Totdat ik er niet gek veel later achter kwam dat mn wiskundecursus eerder begon dan gepland. De hele donkere schaduw die over mijn zomervakantie viel viel nu ook compleet over het Belgische rockfeest.
Ik had me er natuurlijk niets van aan kunnen trekken en minder kunnen gaan maar ik weet toevallig van mezelf dat ik al redelijk wat slaap nodig heb om goed te functioneren. Zeker bij de enorme hoeveelheid energie die het mij kost om een wiskunde som te maken. Dus een festival met drie dagen minder slaap dan op een hand te tellen zou alles behalve bevorderend zijn.
Het afzeggen ging gepaard met pijn in mijn hart. Maar wonder boven wonder overleefde ik deze teleurstelling  Ik heb zelfs nog een zeer grote jongeman gelukkig kunnen maken met mijn ticket en bonnetjes.
Toen kwam het plan… Het was namelijk zo dat al mijn brigadevriendjes nu net datzelfde weekend naar Anouk in Westerpark zouden gaan. Eerst zonder mij (hoe durven ze!) Nu was er inmiddels al aardig wat tijd overheen gegaan sinds deze kaarten in de verkoop waren gegaan. En ze waren zelfs ‘officieel’ uitverkocht maar voor bijna tweemaal schoven ze voor mij nog net over de virturele toonbank via internet. Mn vrienden verklaarden me voor gek vanwege dit torenhoge bedrag maar ik had net mn Werchtergeldjes binnen en had het er dus maar wat graag voor over. Ik heb er nooit spijt van gehad zeker niet toen de eerste tonen van het nummer werden gespeeld en mn vrienden waarschijnlijk lachend dachten. ‘Hee Michiels do you remember…’

16/07/10